Overzomeren

Posted on by
Reply

Zie ze wapperen. Onze wollen truien lagen al 3 maanden te verkommeren in de kleerkast. Hoog tijd dus om die nog eens vanonder t stof te halen en te verluchten in een drukkend warm Australisch briesje. Hup in de valies ermee! Alles dichtritsen, deuren en ramen op slot, al puffend bij 35gr. in een lange jeansbroek springen (woehoe!), een spurtje naar t station, de trein op, nog een laatste paar druppels zweet van ons afvegen, inchecken in de luchthaven, en jah… nu zijn we vertrokken… tenminste, zodra die tropische storm Brisbane gepasseerd is… ok sjans, ze gaat in de richting waar wij ook heengaan, dus we kunnen er – ahum – vlotjes achtervliegen… “please fasten your seatbelt”!

flight mode ingeschakeld. de komende 30u weten we weer wat gedaan: boek lezen, filmpjes en tv-series checken, prutsen met wat tekengerief en, als de goden ons goed gegund zijn, (hopelijk) ook een paar uurtjes slaap inhalen…

30u later en ongeveer evenveel graden Celsius minder.
bam! – bij het buitenstappen, bovenaan de roltrap aan perron no. 5 van Brussel-Nationaal-Luchthaven is het van dat. vliegensvlug voel ik de bloedvaten in mn gezicht ineenkrimpen. daar is ie.   d e   e e r s t e   w i n t e r p r i k.   nu toch al een ruwe 2 jaar geleden. snel, waar zit wollen trui nummer 2 nu ook al weer verstopt in die reuzevalies?

aan het einde van de treinrit staat gelukkig de privetaxi van mama C te wachten, klaar en lekker opgewarmd om ons naar downtown Blankenberge te brengen, alwaar familie no. 2 ons staan op te wachten. met een overweldigenden kaasschotel en heerlijke wijn (= de gouden graal in aussieland…).
>>>> welkom kerstsfeer! wauw!

De zorgvuldig ingeplande kerstfeesten (dank aan de familieleden voor de flexibiliteit) verliepen uiteindelijk niet zo vlekkeloos. de oorzaak hiervan was hm… een plaagsje! we hadden t al int snotje. letterlijk. want de meeste vrienden en familieleden zaten wel stiekem hier en daar te snotteren in een zakdoek. het gevolg: 1x lag ik een dag gesneuveld in de zetel, terwijl enkele dagen later mijn meneer even verdwenen was om een middagdutje te doen. een dutje van pakweg 30u lang.

maar genoeg geklaagd, we zijn de winterse temperaturen duidelijk ni meer gewend. eigenlijk hebben we heel hard genoten van de kerstsfeer en het terugzien van jan en alleman. altijd leuk – ook is de roddelpers weer flink aangedikt: eind 2014 was duidelijk een vruchtbare periode op alle vlakken voor jullie… memorabele trouwpartijen, het bouwen van nestjes, het vullen van die nestjes met baby’s –  het zit er allemaal aan te komen in 2015 🙂 terugvlucht eind augustus wordt binnenkort geboekt.

het begin van 2015 hebben we alvast goed ingezet. een shortski in de franse alpen heeft ons deugd gedaan. en alle ziektekiemen meteen doen doodvriezen, vooraleer we weer de oversteek hebben gemaakt naar Brisbane. Bram en Tom, twee enthousiaste burgie boarders, waren onze reisgezellen op de skiliften in Les Arcs en omstreken. Vlot doorsjezen en weinig volk op de piste. Dit jaar was duidelijk ietsje warmer dan anders, dus veel uitschuivers op ijsplekken op de piste, maar de supersfeer en de apres-ski / old school spelletjesavonden waren top.

Uiteindelijk hebben we onze 2,5 weken overzomeren in Belgie en Frankrijk op dezelfde manier afgesloten als de eerste avond dat we zijn toegekomen: met kaas en wijn!
Heerlijk onze buikje rond gegeten vooraleer we in Geneve op de vlieger zijn gestapt en opnieuw onze vluchtmodus hebben ingeschakeld. Klaar voor 2015 down under!

New beginnings

Posted on by
Reply

” Congratulations! You have been granted a permanent visa which allows you to travel to
and remain in Australia indefinitely. You may wish to learn more about living in Australia. Further information about living and settling in Australia, including the Beginning a Life in Australia booklet. It is available on our website at http://www.immi.gov.au. ”

Er zijn toch wel enige nieuwtjes te melden sinds de laatste post op deze blog, waarvan het bovenstaande een van de meest memorabele meldingen is. Een korte schets, in chronologische volgorde:

 

  • 18 dagen geleden aan Dept of Immigration, Brisbane CBD: Na enkele heen-en-weer consultatierondes bij onze vriend Bruce van Immigration, laat Ce zijn toeristenvisum vervallen (opgelet: niet cancellen!) voor de compleet onzinnige kost van $335, om zo zijn brugvisum in werking te laten treden. Dit laat hem toe om een interim job aan te nemen en zo de nodige sneetjes brood en plakjes cheddar kaas op de plank te brengen voor vrouwlief. En zichzelf.
  • Een fietstocht huiswaarts later: Ce contacteer The Big Boss van Brilliant Prints en vraagt of hij net als vorig jaar een handje kan toesteken tijdens de periode naar aanloop van kerst en nieuwjaar. Veel mensen maken dan veel canvasfoto’s en die canvasfoto’s moeten ook door iemand geprint en verscheept worden.
  • 15 dagen geleden: een deugdoend dagje strand in Noosa met de huisgenoten.
  • De maandag nadien: Bingo! Dhr. Ced Dep heeft The Big Boss moeiteloos overtuigd en staat vanaf vandaag zich elke dag in werkplunje zot te zweten bij buitenaards tropische temperaturen.
  • Diezelfde dag, i.e. exact 12 dagen geleden: Permanent visum goedgekeurd! Eindelijk!!!!!!
  • Diezelfde avond: cheddar kaas aperitiefhapjes, met schuimwijn. Een glaasje bubbels, dat is al geleden van tijdens de zomermaand augustus tijdens onze visite in Belgie… En zoals jullie zelf ondervinden is de zomer in BE al even gepasseerd 😉
  • Recapituleren naar 15 dagen geleden, lokatie Noosa Beach, zo rond de middag: Mrs. Kate Vande ziet een gemiste oproep verschijnen op haar telefonie-apparaat. Plots rinkelt het toestel opnieuw. Snel oppakken. Recruiter Rob laat weten dat ze geselecteerd is voor de laatste ronde voor een job als Project Manager, exact 4 dagen later. Ingetogen vreugdedansje aan de telefoon, gevolgd door een gans weekend van overenthousiasme, ofte hyperkinesie. Heel stiekem beginnen we beiden al weg te dromen van een nieuwe start, als werkmens!
  • 4 dagen later: Geinterviewd worden ging nog nooit zo vlot. Big Boss Greg bij de Gold Coast Waterways Authority is blijkbaar al overtuigd, houdt het Aussie chill/relaxed en schetst de achtergrond en de verwachtingen van zijn team van project managers. Kate stemt gretig in om de week nadien van start te gaan.
  • De afgelopen week: Ce en ik hebben een dagritme aangenomen dat compleet tegenovergesteld is aan dat van een luttele 2,5 weken geleden. Opstaan met een duidelijk doel voor ogen, content dat we beiden kunnen werken. En de vrijdag vieren dat het alweer weekend is 🙂

Zonder twijfel, het werkloos-zijn doet je toch wat zaken inzien. Maar we zijn er nog niet helemaal. Het doel is om ook voor Ce binnenkort een job ingenieur/manager te vinden. Gelukkig, zijn werkschema laat hem toe om ‘s avonds en in het weekend nog te solliciteren voor zijn ideale job. Hopelijk binnenkort dus meer nieuws. Dus nog even blijven duimen voor ons. Nog heel even. Maar op dit moment kunnen we toch al met trots zeggen dat we ietsje verder staan.

Het afgelopen weekend was een specialleke, zeker de moeite waard om te vermelden, want: G20 was in town! Life coverage in het nieuws van de eerste touch down van Air Force One of Poetin’s eenzame maaltijd in de CBD. Sinds maanden voordien vlogen de helikopters ons rond de oren en vanaf de woensdag voor het event van het jaar kwam een ganse horde politiekorpsen letterlijk de stad binnenrijden, te voet, op de mountainbike (?!), te paard of in vrachtwagens. Brisbane was een verlaten en belegerde stad. Reden voor veel Aussies om een lang weekend elders te spenderen. Wij deden niet liever dan als ramptoeristen recht de stad in te gaan en de gepantserde colonnes op te zoeken. Het resultaat: zie foto’s. Prachtig lichtspel over gans de stad en de rivier, dat zeker!

Tot zover de update. Laat ik het maar hierbij houden. Want vanaf 19 december kunnen we het je allemaal persoonlijk vertellen, bij jou thuis in de zetel of op cafe met een Belgisch pintje in de hand, naast een gezellig haardvuur, hopelijk met buiten een laagje witte sneeuw…

Exact 3 weken en 1 dag hebben we uitgestippeld voor onze rondrit in Belgenland en de Franse alpen. Dus, laat die uitnodigingen voor kerstdrinks allerhande maar gauw komen. Doodle is waiting for you 🙂

Gezocht: Job in Australië

Posted on by
1

HopingToGetThatJobInAustralia-51162

Beste blog-lezer,

Ditmaal geen avontuurlijk verhaal, maar iets serieuzer. Wij willen graag via deze weg een oproep lanceren.

Onze droom is om iets langer down under te blijven. We zijn beiden druk in de weer met het zoeken naar een ingenieursjob.

Daarom onze vraag: heb jij contactgegevens van iemand die ons aan een ingenieursjob in Australië kan helpen?

Ter info, we hebben beiden ervaring in projectleiding. Cedric in het optimaliseren van processen / operations (burgerlijk ingenieur bedrijfskunde) en Kaat als project manager (burgerlijk bouwkundig ingenieur).

Stuur gerust al je contacten en/of tips en tricks door via e-mail:
kaat.vandekerckhove@gmail.com
cedric.depreeuw@gmail.com

Alvast bedankt voor je hulp 🙂

 

The Far Far West

Posted on by
2

The Kimberley in West-Australie. In de toeristische gids beschreven als een van de mooiste plekken down under…

Gewapend met onze tent, twee kampeerstoelen, camping guide HEMA no.7 en bijhorende fluo stift en niet te vergeten – onze trouwe viervoeter en voor de gelegenheid volledig offroad getunede – Milla. Zelfs zo van offroad accessoires voorzien dat we de wegenwerkers aan de kant van de weg kunnen afluisteren in al hun conversaties. Het moet gezegd worden: zeer interessant is dat allemaal niet.

Interessant is wel de route tot aan het startpunt van de Kimberley. Voor de doorsnee Aussie is onze vakantiebestemming te situeren `links naast Darwin`. Graag voegen we daar nog `850 km` toe aan het begin van deze zin en, samengeteld met die kilometers tot de staat Northern Territory, komen we zo aan een totaal van 3600 km verwijderd van Brisbane. Enkele rit.

Vier weken tijd, dat gunnen we onszelf, in de veronderstelling dat we na die maand reizen ons (brug)visum in blijde ontvangst kunnen nemen en opnieuw als werkmensch aan de slag kunnen. In de ruwe planning schatten we dat we al 2 weken onderweg zullen zijn om er te geraken en om nadien opnieuw thuis te geraken…  100’en liters nafte zuipen in ruil voor een bombardement aan spectaculaire zichtjes.

Maar vooraleer we op de Gibb River Road in The Kimberley geraken, moeten we eerst nog twee Staten in Australie doorkruisen. Twee GROTE Staten. Eerst helemaal van oost naar west in Queensland en vervolgens van zuid naar noord in Northern Territory. Al snel verlaten we de felgroene bossen in Caboolture, hometown van de familie Suthers waar we een week hebben gelogeerd. We worden gepasseerd door roadtrains (= 3 of meer opleggers!) aan een vlotte 100km/h (!) en een al even vlotte begroeting vanachter het stuur. Een duidelijk teken dat we in de Australische Outback zitten. Hier stellen we niets voor t.o.v. Moeder Natuur. Een zwart Milla-miertje in een gigantisch continent van rood zand, stof en de toevallige eenzame boom. Een kruising van twee hoofdwegen in de wegenatlas is in realiteit een roadhouse zoals je ze enkel in de Amerikaanse films langs Route 66 te zien krijgt. Op een ´rest area´ kunnen we even pauseren en die ene vierkante meter schaduw meepikken in de wijde omtrek. Want, eenmaal we de steenbokskeerkring zijn gepasseerd, zitten we in de Tropen! En het einde van het droogseizoen is hier beter bekend als… de heetste periode van het jaar (35 of meer)!

3 dagen later en na honderden gesneuvelde kangoeroes gepasseerd te zijn (roadkill ten top), beginnen we aan ons eerste stuk offroad. Met een bandenspanning die tot 10-15 PSI verminderd is, vreten we de eerste 180km offroad baan. Met dit eerste stuk offroad rijden maken we meteen ook het eerste slachtoffer – alhoewel beiden niet met elkaar gelinkt zijn. Een doodgewone nagel op de parking van onze slaapplek zorgt ervoor dat Milla begint te puffen en in geen tijd scheef gaat staan. Gelukkig snel gefikst. We zijn het afgelopen jaar toch al iets handiger geworden in automechaniek. Pluim!

De oplossing: een ‘korte’ ommetoer naar de dichtsbijzijnde ‘stad’ voor herstel van onze band. $30 dollar armer en 20min later zetten we opnieuw route naar The Kimberley. Wel met een banger hartje, we krijgen langs de baan meer en meer horrorverhalen van kapotgescheurde banden te horen. Brrr.

Na een weekje arriveren we in Kununurra, het startschot van de Gibb River Road in The Kimberley. De baan ligt er exact bij zoals we ons hadden laten informeren: CORRUGATED. Eenvoudig uitgelegd: een sinusoidaal golfpatroon met 2-8cm amplitude en een frequentie die bij Milla een gevoel van resonantie teweegbrengt bij een te lage voortgangsnelheid. Een constante snelheid van 70-90 km/h aanhouden is dus een must, om te vermijden dat wij en Milla dagenlang zwaar door elkaar geschud worden.

De fenomenale omgeving is telkens weer verschillend. Iedere dag opnieuw passeren we de vaste waarden van The Kimberley: honderden meters hoge gorges, kleppers van watervallen, zoet- en zoutwatercrocs, rood zand en regenboog gekleurde rotsen, niemand-in-de-verte-te-bespeuren-voor-uren, uitgestrekte zonsondergang, palmbomen, idyllische swimming holes en slapen onder de gloed van de Milky Way…

De mooiste plekjes die we zeker willen vermelden zijn Mitchell Falls, Bell Gorge, Tunnel Creek en Bungle Bungles. De toeristische gidsen hebben er niet om gelogen. Die plekken trekken ook veel toeristen, maar tegen het einde van het droogseizoen zijn die reeds ingeruild voor een ganse vloot muggen. En liefst allemaal tegaar ten aanval op Kaat. Het be(b)(h)aarde lichaam van Ce, daar moeten ze precies niet van weten. Of tis dat er een enkeling gemist heeft 🙂

Op die lokaties hebben we telkens de wandelschoenen bovengehaald. Van bovenaan tot beneden de waterval en terug. Van door de verschroeiende hitte in de vlakte tot aan het verfrissende water van een verlaten swimming hole – incl. natuurlijke springplank. Wauw. Allemaal wauw. Op voorwaarde dat er een fris blikje soft drink op het einde klaarstaat. Dank aan onze frigo voor dat beetje verwennerij.

Onze stops in de meer dichtbevolkte gebieden duurden nooit lang. In Derby zijn de crocs de baas – op het strand en in de enorme moddervlakte rondom het centrum. In Broome hebben we overnacht op de camping aan de Indische Oceaan. Frigoboxtoeristen enzo. En 1 keer zowaar uit eten, als afwisseling op de pasta´s en blikgroenten. Batterijen terug opladen (uitslapen!) voor de terugweg.

Vanaf Broome ging de reis opnieuw richting Brisbane, 4600km naar het zuidoosten. Dag 1 van de tocht terug ging toch niet zo vlot als verwacht. Eerst een gigantische knal. Daarna een milliseconde stilte. Milla met knikkende knieën. En whoop! We belanden in de berm met een klapband. Een klein verschot opgedaan en Milla minus een decoratief stuk aan de achterkant van de auto. Geen al te grote paniek, want ook hier duurde het niet lang voor de (ondertussen geroutineerde) bandenwissel was volbracht. Met de assistentie van een vriendelijk koppel Zuid-Afrikanen. Het verdikt: opnieuw 2 nieuwe banden gekocht, om toch nog dat eindje rijden (deels offroad) te vervolledigen en ons niet in de problemen te brengen bij nog een platte band..

Tijdens die weken hebben we toch wel enkele kilo’s rood stof verzameld. Op de terugweg besloten we een andere route te nemen: meer oceaan en minder Outback. Het stof hebben we uiteindelijk afgespoeld aan het meest zuidelijke tipje van The Great Barrier Reef, in Agnes Water. Van volledige stilte in de Outback naar een tentenkamp aan het strand volgepakt met vakantiegangers. School holidays – fantastische timing! Een avond en ochtend genieten van de oceaanwind en een frisse duik in een stel stevige golven. Hier komen we zeker nog eens terug.

Daarna, alles inpakken en hop – gepakt en gezakt met 1673 foto´s van 4 weken avontuur – opnieuw ´en route´ naar Brisbane! 

U was weer geweldig!

Posted on by
2

 

Zonnige groetjes uit Caboolture, Australie.

Twee dagen geleden zijn we hier ‘toegestrompeld’. Vier vluchten en evenveel haastige uitpak-inpak controleposten later werden we even na middernacht warm onthaald door de familie Suthers en te slape gelegd in een deugddoend warm bed. Wat een schatten van mensen!

Even daarvoor hadden we Customs gepasseerd:
“Have you been to Australia before?”
“Yes.”
“Well, welcome back to Australia then!”
– The End –

Gemakkelijkste en kortste border check ooit op een luchthaven. Oef. We zijn opnieuw binnen 🙂

Als toeristen weliswaar. Want ons visum, dat verhaal zal nog efjes aanslepen. Stap 1 is ondertussen achter de rug. Na 5 maanden e-mailverkeer worden we erkend als ingenieur in Australie. Feest! Als alles vlot gaat – duimen hé! – worden we maandag al uitgenodigd om – eindelijk! – onze officiele visumaanvraag in te dienen. En die stapel documenten hebben we al extreem lang klaargelegd…  

Maar dus, wat telt zijn de afgelopen weken bij onze liefste vrienden en familie in het verre Belgie. Wekenlange voorbereiding via Doodle is er aan voorafgegaan 🙂 We hebben letterlijk alle hoeken van het land gezien.

De eerste week draaide vooral rond het regelen van visum admin in B’berge, Brugge, Gent én Brussel, maar al gauw nam het recreatieve de bovenhand. Van gezellig chillen op Vijver- en Parkkaffee tot uitstapjes naar de Ardennen en Parijs. De cafeetjes in Gent en surfclub in B-town mochten uiteraard niet ontbreken. Of gewoon, een uberlekker taartje smullen bij de families. En een fietstochtje, kayak parcours of wilgen knotten, etc., om toch ook te kunnen zeggen dat we sportief ‘iets’ gedaan hebben…

De laatste weken werd het tempo nog verder opgedreven met middag- én avondsessies! Kwestie van nog zoveel mogelijk van jullie te zien. Zotjes! ‘s nachts zat ik nog steeds in de rush van wat we die dag beleefd hadden. Met als gevolg dat we nu down under extreem gejetlagd zijn. Hatsjoe!

Ons plan was om euhm… bij elke gelegenheid foto’s te nemen, maar daar zijn we helaas niet in geslaagd. Alle zalige herinneringen zitten wel stevig verankerd in ons geheugen en daar kunnen we nu weer een tijdje op teren…

Bedankt allemaal. U was weer geweldig!

Frost then sunny

Posted on by
Reply

Winter in Brisbane.

Als ‘s avonds de zon verdwijnt achter de heuvels van Mount Cootha, dan zakken de temperaturen in een mum van tijd plots van +20 graden naar het vriespunt. Extreem verschil, dat kunnen we je garanderen. Je pakt dus best een pulleke mee ‘s ochtends en ‘s avonds… Veel Aussies vinden het ook niet echt nodig om verwarming in hun huis te installeren. Een oplossing: kreatief met grote K omspringen met de ‘laagjestechniek’. Het doet ons terugdenken aan onze laatste frisse winter, nu toch al meer dan 1,5 jaar geleden 🙂

De laatste weekendjes down under zijn ook goed gevuld. We profiteren er nog eens van om een toplokatie op de kaart te ‘vogelpikken’ en er dan enkele uren later naar te vertrekken. Zonder al te veel planning. Zo zijn er nu gaatjes geprikt op onze Australische landkaart, netjes gemikt op Nudgee Beach in het noorden en Lamington NP in het zuiden.

Nudgee Beach is een en al wetlands. Geen crocs, slangen of spinnen met gevaarlijk rood kruis, maar lieve vogeltjes in een stilleven van moeder natuur. Een beetje zoals de Uitkerkse polders, met dat tikkeltje tropisch erin verweven 😉

Lamington NP was een klepper. Eerst en vooral omdat bleek dat naast de uber-afgelegen camping in de bergen een theehuisje lag. En dat theehuisje kan op zaterdagavond ook afgehuurd worden als feestzaal voor kersverse trouwers 🙂 “Backstreets back allright!” Het waren duidelijk nineties kids, haha. Hitjes uit volle borst meezingen van naast het kampvuur en onze bbq. Ik vond ons 2-koppig kampeerfeest toch gezelliger!

De dag nadien – en enkele gluhweintjes aan het kampvuur en warme chocomelksjes in de morgen later – zijn we in Lamington ook een klepper van een wandeling gaan maken. Een slordige 24km hiken door het regenwoud en langs de waterval, om dan tijdens de lunch op een spectaculair viewpoint efjes te pauzeren en een Australische tegen het lijf te lopen, die nog in Leuven heeft gestudeerd en die de familie Deschuttere kent (ex roomie van Ce). It’s a small world.

Tot zover een korte update over de laatste loodjes down under. Maar – het werk buiten beschouwing gelaten – ‘t zijn allesbehalve zware loodjes 🙂

Work. Eat. Play.

Posted on by
Reply

Ons ritme down under heeft zich wat gevormd. Het leven in BE gaat zijn gewone gang en ook hier in Aussieland, is dat niet anders. Work.Eat.Play. vat het perfect samen.

Veel zaken hebben nog steeds een hoge wauw-factor. Eentje daarvan was het live optreden van Bastille in het Convention Center in Brisbane. Een concertzaal met top-accoustic. En verborgen gangen, want plots stond zanger Dan op enkele meters van ons in de arena. Wauw!
Daarnaast heeft ook de WK-gekte Brisbane bereikt. Op groot scherm worden de matches uitgezonden op het centraal plein in het centrum. Het is ons gelukt om de match Chili-Australie te zien om 8AM. Een hondertal supporters, netjes 50/50 verdeeld op het centraal plein. Tijdens de andere matches van de eerste ronde, om 2AM en 6AM, is het toch minder gemakkelijk als sportfanatiekelingen om uit bed te ‘kruipen’. Maar het lukt Ce. En de Belgen presteren goed. Wauw!
Ce heeft ook een verborgen kooktalent (her)ontdekt. Met volle teugen geniet ik ervan om zelfgemaakte Belgische dessertjes te proeven, soms op verzoek. Vandaag gaan we op bezoek bij onze Aussie familie en nemen we een stukje zelfgemaakte kastanjetaart mee. Volgens het authentieke en goed bewaarde Depreeuw recept. Zelfs ik mag het niet weten… Wauw!

Vorige week was top. Want – Blankenberge united – Elien was op bezoek. Eerst een dagje detoxen van al haar feestgedruis tijdens haar rondtrip totnogtoe ;-), maar erna zijn we volop ‘op tsjok’ gegaan richting Mt Tamborine NP en Surfers Paradise.
Bij vertrek naar Mt Tamborine hebben we eerst nog een tussenstop gemaakt. Onze nieuwste aanwinst = een BBQ op houtskool. Een rariteit in Australie en een wilde poging om deze Belgische traditie hier wat meer visibiliteit te geven. De daad bij het woord gevoegd en dan onmiddellijk onze barbie gaan uittesten in Mt Tamborine. Aangezien zoiets delicaat wat meer tijd vraagt zijn we ook ietsiepietsie later aan onze wandeling in het park begonnen. We hebben er dan maar een nachtwandeling van gemaakt, op zoek naar een waterval…
De dag nadien zijn we richting het strand in Surfers Paradise getrokken. Het strand in de winter is hier relatief. Nog steeds bikini-temperaturen over de middag, maar al pikdonker en merkelijk frisser vanaf 4.30pm-5pm. We moeten zowaar al een pulletje en een sjalletje aandoen ‘s avonds.

De koudere temperaturen hier voel je vooral ‘s ochtends en ‘s avonds. De containers in Ipswich waar ik werk zijn niet de beste in isolatie. Waardoor je ‘s ochtends wolkjes zit te blazen voor je computer :-). Ze zijn trouwens ook al op de hoogte dat we een maandje naar huis gaan. De ene baas reageert er al anders op dan de andere. De ene ziet onmiddellijk ontslag als oplossing. Gelukkig heeft Ce al de nodige 4×4 info opgedaan en is hij in staat om zijn eigen rooftop tent te bouwen. De andere baas reageert gelaten en durft al eens wat tegen te werken tijdens de laatste weken. Maar ik ben content dat er een half jaar relevante werkervaring op de CV is bijgekomen. Binnen 3 weken opnieuw werkloos, maar met volle moed om in september voor ons beiden ideale jobs te vinden 🙂

Sinds enkele weken is onze mindset ook wat gewijzigd. Het begint ons te dagen dat we snel weer in Belgenland zullen vertoeven. Nog een maandje. En dan kunnen we eindelijk Ellie, Fran, Anne, Robbe, Jade, Daan en Willow voor het eerst ontmoeten…

Enkel op bezoek weliswaar. Onze terugvlucht naar Australie op 3 september is al geboekt! 🙂

De laatste keer Tram 2

Posted on by
Reply

19.03.14. Ce zet zijn dertigste levensjaar in.
En dat is uitbundig gevierd. Zeer uitgebreid zelfs. Gespreid over een kleine 2 maand.

De festiviteiten worden vroeg op gang getrokken. Enkele dagen voor B-day arriveert Belgisch bezoek. David hoeft geen introductie voor zij die hem kennen. Voor de rest: David neemt graag actiefoto’s, bij voorkeur op de dansvloer… Dat doet vast een belletje rinkelen.
Er is teveel keus aan activiteiten in en rond Brisbane. Vooral voor 2 stoere gasten als Ce en David. Daarom trekken ze een dagje erop uit… richting Australia Zoo 🙂 Koala’s, kangoeroes, dingo’s, etc. Maar ook de meer exotische beesjes zoals Tasmanian devils, reuzecrocs en de prehistorische cassowaries.
De volgende dag is het officieel partie-time. In de lokale Irish pub O’Malleys komen de huisgenoten en de voetbalvrienden van Ce samen voor een pintje. De ene is die avond al zatter thuisgekomen dan de ander. Vreemd/jammergenoeg is daar geen fotografisch bewijsmateriaal van.

Het weekend voor Pasen zijn we eens zot gaan doen. Letterlijk. Dat was mijn verjaardagskado aan Ceet. Want om 2u30 opstaan om een berg te gaan beklimmen in het donker is een dooddoener voor het bioritme, maar de tocht doorheen het donkere regenwoud vol vreemde nachtelijke geluiden is uniek. Anderhalf uur later sta je aan de top. Jammergenoeg staan daar nog een 40-tal andere enthousiastelingen die samen met jou de pracht van een zonsopgang boven de oceaan en de bergen staan te bewonderen… Niettemin een topidee om dit te doen. De terugweg is al even spectaculair. Het feit dat je enkele uren ervoor in het donker hetzelfde stukje regenwoud of diepe klif bent gepasseerd en daarvan totaal geen weet had maakt het nog leuker. Die namiddag zijn we dan maar gaan relaxen op de terugweg aan de Gold Coast. Nu ja, echte zonnekloppers zijn we niet, dus stilliggen opt strand is voor ons nog steeds een moeilijke opgave.

Finaal, om de vieringen af te ronden hebben we de afgelopen vrijdag een dagje vrijaf genomen. Het was van moeten 🙂 Want Katrien, Joost en Gabi hadden voor Ce een verrassing in petto. En die mocht pas bij aankomst ter plaatse aan Ce geopenbaard worden. Tadaaa: off-road rijden met 4×4 V8 buggies. Perfect, recht erop. Zijn oogjes fonkelden! Eerst wat gewenning (naast de buggy staan), dan gewaagd! (er al eens aankomen en in kijken – dju, tis manuele versnelling, das lang geleden…), gevolgd door een reeks instructies van (euhm…wat was dat onverstaanbaar) en hups, eindelijk van start gaan. 6 rondjes in de V8 buggy! De eerste boch al een slippertje gemaakt, maar erna ging het vlotjes. Ce had t goed te pakken en maakte al onmiddellijk de belofte om dat binnekort nog eens te doen. Het was heel aanstekelijk, want ook ik ben zelf meegegaan in een ‘hot lap’: letterlijk naast een professionele V8 rally chauffeur zitten en een rondje maken. Indrukwekkend, we komen nog eens terug!

Verlengingen

Posted on by
1

Het is ondertussen een tijdje geleden, maar – hoogstwaarschijnlijk tegen al jullie verwachtingen in – hebben we niet stilgezeten 🙂

Ons appartement hebben we omgedoopt tot L’Auberge Australienne. Samenwonen met 7 personen brengt enig animo teweeg. Het is best gezellig om ‘s avonds bij een pintje, wijntje of studentikoze ‘mixer’ (zoals 10 lange studentenjaren geleden) bij te kletsen. We zijn net niet de oudste bewoners, maar soms voelt het toch alsof we toch al een beetje levenservaring kunnen delen: ‘ Ja, een vaatwas heeft zo wel zijn voordelen’ of ‘Ja, na twee maand in dit huis zou je toch al de vuilniscontainer moeten weten staan’. Maar buiten dat – opnieuw, dat had niemand van jullie vast en zeker verwacht met 7 medebewoners – is het aangenaam vertoeven onder dit dak en is het samenhuizen met de vele nationaliteiten in dit apartement echt super. 2 weken geleden was er onze house party. Internationale gekheid op een stokje.

Met pasen hadden we twee verlengde weekends. Ozzies hebben conge op goede vrijdag, paasmaandag en opnieuw op vrijdag voor Anzac Day (25/04). De meeste locals nemen het er dus eens goed van. En die traditie nemen ook wij graag over.
Vertrek was voor ons gepland op donderdagavond. Een vriendin van de voetbal heeft ons uitgenodigd in haar ouderlijk huis vlakbij Byron Bay. Wat ze ons wel vergat te vertellen was dat het een prachtig beach house was recht op het strand. Fantastische lokatie dus voor een BBQ en marshmellows boven het kampvuur op het strand en bij volle maan.
De dag nadien, ofte enkele uren later, zijn we nog met de ganse bende naar een ‘water hole’ getrokken. Een verborgen lokatie die alleen de locals kennen. Sjans dat wij er eentje meehadden in de auto. De Canadees die mee was heeft de sprong van de klif van ong. 15 meter in het water toch netjes afgewerkt. Nadien zijn Ce en ik alleen verdergetrokken. Er was van onze kant letterlijk geen plan voor het verlengd weekend (zo hoort het!) en alle campings zaten stampend vol. Een vlugge blik op de kaart en hop, we zijn op weg naar de meest afgelegen camping in de buurt: Nightcap National Park. 20min offroad rijden en je bevindt je in een mooi felgroen stukje natuur. Opnieuw met waterval, zij het dan van nog groter formaat, ongeveer 100m vrije val.
Veel plekjes in de omgeving moet je hier op goed geluk vinden. Maar het is zo hard de moeite waard om gewoon een stukje groen op de kaart te vinden en ernaartoe te rijden.

Haha, ja hoor, dit is een uitnodiging naar jullie toe om op vakantie te komen naar Australie. Er zijn geen excuses meer 🙂 Want, tromgeroffel, wij hebben recent onze applicatie voor een permanent visum ingediend. Het plan is dus om ietsje langer hier te blijven. Wie had dat gedacht???
Nu, het vraagt wel nog enig pen- en papierwerk om alle nodige documenten bij elkaar te brengen. Met dank aan het thuisfront voor de vele tripjes richting De Post in downtown Blankenberge. Jammergenoeg doen die postpakketjes er soms 1,5 maand over om ons te bereiken. Dank u internationaal postverkeer 😦
Ook het feit dat we een gigantisch epistel mochten neerpennen om toch ook down under erkend te worden als ingenieur, doet het applicatieproces niet onmiddellijk versnellen. De erkenning van ons diploma door Engineers Australia is stap 1. Stap 2 is… euhm… wachten. Stap 3 is het indienen van onze expression of interest. En stap 4 opnieuw… wachten. Tot ze eindelijk ons profiel goedkeuren. Stap 5: feest, piepers, feest, bier, feest, taart, …

Geen betere plaats om al nagelbijtend te wachten op visumgoedkeuring dan ons vertrouwde thuisland met al onze vrienden & familie. Noteer dus maar in je agenda: 27 juli, 14u45, Zaventem. Gelieve ook al onmiddellijk de nodige voorraad krokante pistolets, kaasplank en frisse Belgische pintjes te bestellen. Reserveer gerust al een terrasje ergens in augustus. Wij brengen de Australische zon mee in onze valies.

Maar dus, dat is ons grootste nieuwtje van de afgelopen weken.

Hoera! – we hebben beiden werk. Dat is nog een nieuwtje sinds de vorige post op onze Wortel-blog. Ce gaat naast al dat sjotten zijn conditie dagelijks nog wat meer bijschaven door van deur tot deur afspraken vast te leggen voor de installatie van zonnepanelen. Zij die Ceetje’s capaciteiten wat kennen denken geheel juist, dit is niet exact zijn droomjob. Maarrr, de tweede dag slaagde hij er toch al in om de topprestatie van de newbies te maken en bracht hij zowaar een bak bier mee naar huis! t vrouwtje was content. ‘s Avonds hebben we die met plezier met zijn nieuwe collega’s in het park opgedronken.

Zelf tsjaffel ik elke werkdag met Milla richting Ipswich, het beloofde land van de meest stoere utes en bogans. De eindbestemming zijn de containers/bureaus van Meyjor Industries. Zeer interessant om als contractor in de waterzuiveringsindustrie te werken. Ik ga veel on site, behandel zowel technische als project management vragen en kan hier en daar ook mijn zeg doen over hoe ik het project management matig zou aanpakken. Jammergenoeg is daar weinig oor naar bij mijn (sexistische) baas. Vreemd genoeg, maar Ipswich is niet hetzelfde als een hypermoderne stad als Brisbane, die slecht 40 km verwijderd is. Bijgevolg volgt mijn bedrijf toch vooral de mannelijke aanpak.
Maarr, vorige week heb ik eindelijk van mijn baas het aanbod gekregen om als project manager een van hun grootste projecten te leiden. En dat aanbod heb ik ook met beide handen aangenomen. Vlugger dan verwacht en het biedt enorme kansen om eindelijk die ervaring als project manager down under op mijn CV te plaatsen. We zijn dit weekend ook eens goed gaan eten, deels voor onze 1ste trouwverjaardag en deels voor het professionele opkikkertje. Eind goed, al goed.

The Mansion

Posted on by
1

Na enkele tegenvallers hebben we snel het coolste appartement ooit gevonden in Brisbane. Meet ‘The Mansion’, onze thuis voor de komende maanden. Met fantastische zichtjes op de Brisbane river en het centrum van Brisbane is het een superlokatie. Onze fietsen komen goed van pas, want in nog geen 10min fietsen we van ons appartement tot aan de Queen Street Mall.

Geleidelijk aan sijpelen onze medebewoners binnen. Een enthousiaste Singaporees (hij leert me binnenkort echte sushi maken!) die zich heeft gesetteld in de ‘Dungeon’ en een timide IT’er uit de UK hebben al hun intrede gemaakt. Nu nog wachten op de Franse gast en de twee Maleisische vrouwen die al hebben toegezegd op een kamer. Dat wordt een spannende combinatie. Het BEST-concept van International Evening zou hier een fantastisch idee zijn om iedereen te leren kennen.

Qua hobbies heeft Ce al zijn onze oude gewoontes weer opgepikt: op dinsdag quizen en op woensdag en zondag (als de knie het tenminste 1x, laat staan 2x toelaat) sjotten met de locals: SVD down under. Voor de vrouwen onder ons is er modern jive-dansles (ubercool!) en zumbaaaa! 

Het enige wat nu nog ontbreekt om volledig te settelen in Brizzy is de job. Maar als alles vlot verloopt, zit er binnenkort iets aan te komen! Hopelijk gauw meer updates..